مرا فراق تو بی ناله ی سحر نگذاشت

ولی دریغ که در ناله ام اثر نگذاشت

بغیر وصل توام حسرتی نبود و فلک

بغیر آن به دلم حسرتی دگر نگذاشت

ز ناله های دلم نیست غم از آنکه تورا

دمی ز حال من خسته بیخبر نگذاشت

به جور هم نکند یاد من غمم زآنست

که بخت بد به من از دوست اینقدر نگذاشت

کدام پاره ی نان خواستم ز خوان فلک؟

که در کناره مرا پاره ی جگر نگذاشت؟

چنان اسیر به زندان تن شدم "گلچین"

که بر من این قفس تنگ بال و پر نگذاشت